Piesze szlaki turystyczne
Rok 2007 został ogłoszony „Rokiem Szlaków Turystycznych PTTK” w związku z przypadającą 120 rocznicą oznakowania przez Walerego Eliasza pierwszego szlaku w Tatrach z Toporowej Cyrhli do Morskiego Oka (2007), 100 rocznicą oznakowania przez Hugona Zapałowicza pierwszego szlaku w Beskidach w rejonie Zawoi (2006), 100 rocznicą wykonania „Orlej Perci” w Tatrach (2006).
Szlak turystyczny to trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki turystyczne są znakowane w celu ułatwienia turystom dotarcia do najciekawszych miejsc regionu. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki, szlaki wodne przebiegają zaś przez spławne akweny i cieki wodne. Ze względów historycznych większość szlaków w Polsce ma oznakowanie zgodne z instrukcją znakowania szlaków turystycznych PTTK. W Polsce na obszarze parków narodowych i rezerwatów przyrody są to zazwyczaj jedyne dopuszczalne trasy, po których mogą poruszać się turyści bez specjalnego zezwolenia.
Znakowanie
W Polsce przyjęte jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą. Kolor, którym oznaczony jest szlak nie ma związku z trudnością szlaku dla turysty pieszego, w przeciwieństwie do oznaczeń szlaków narciarskich ? gdzie kolor decyduje o stopniu trudności trasy narciarskiej. Przyjęło się, że kolorem czerwonym oznacza się szlak główny (np. Główny Szlak Beskidzki), pozostałe kolory są uzupełniające.
Monopol na znakowanie szlaków w obszarze większości parków narodowych ma w Polsce PTTK, zaś poza parkami można spotkać zarówno szlaki znakowane przez PTTK jak i szlaki znakowane przez inne instytucje (np: gminy, zarządy parków krajobrazowych itp.).
