Podstawy turystyki – turystyka kwalifikowana

Turystyka kwalifikowana jako najwyższa forma specjalizacji turystycznej, wymaga specjalnego przygotowania np. zahartowania czy wyposażenia w specjalistyczny sprzęt. W Polsce turystyką kwalifikowana zajmuje się Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (w myśl uchwał IX i X Zjazdu PTTK jest najważniejszą dziedziną w działalności Towarzystwa). Oddziały PTTK, zgodnie ze statutowymi zadaniami, prowadzą szkolenia przewodników, wyznaczają szlaki turystyczne, zajmują się promocją regionu (m. in. przez własne wydawnictwa), organizują wycieczki rowerowe i rajdy piesze, spływy kajakowe oraz regaty żeglarskie.

Również niektóre biura turystyczne i kluby żeglarskie współuczestniczą w organizowaniu i popularyzowaniu turystyki kwalifikowanej. Określenie turystyka kwalifikowana w Polsce pojawiło się w latach 1951-53, kiedy to w ramach działalności PTTK, obok tradycyjnych rodzajów turystyki, takich jak: piesza nizinna i górska oraz narciarska, rozwinęła się również turystyka kolarska, kajakowa, motorowa i żeglarska.

Poszukując wspólnego określenia dla tych dziedzin ustalono termin – turystyka kwalifikowana. Termin ten przyjął się z czasem i dzisiaj jest powszechnie używany choć oznacza bardziej szczegółowe treści. Rozpoczęcie działalności w zakresie turystyki kwalifikowanej w Polsce wiąże się z powstaniem w 1873r. pierwszej organizacji turystycznej – Galicyjskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, od 1920-50 Polskie Towarzystwo Tatrzańskie.

Przez ponad 30 lat istnienia PTTK definicja pojęć „ turysta kwalifikowany” i „turystyka kwalifikowana” podlegała ciągłemu doskonaleniu: Turystą kwalifikowanym jest więc osoba trwale zainteresowana turystyką, uprawiająca ze znawstwem i zamiłowaniem wybrane jej dyscypliny, przestrzegająca społecznych norm zachowania się na szlaku i w obiektach turystycznych, doskonaląca swoją sprawność fizyczną oraz łącząca turystyczną aktywność fizyczną z wszechstronnym poznaniem własnego rejonu, kraju.

Taką sylwetkę turysty proponuje PTTK. Turystyka kwalifikowana to najwyższa forma specjalizacji turystycznej. Uprawianie jej wymaga specjalnego przygotowania psychofizycznego, zahartowania na trudy, umiejętności zachowania się w środowisku naturalnym i w obiektach turystycznych, a w niektórych przypadkach potwierdzonej przez właściwe organizacje umiejętności posługiwania się sprzętem turystycznym, głównie lokomocyjnym (rowerem, żaglówką, nartami, sprzętem do nurkowania itp.)

Turystykę kwalifikowaną uprawiać można indywidualnie i zespołowo, w grupach nieformalnych i zorganizowanych, niekiedy w połączeniu z elementami współzawodnictwa. Turystyka kwalifikowana a sport Celem turystyki kwalifikowanej jest wypoczynek, rekreacja, doskonalenie sprawności, wydolności i zdrowia oraz wszechstronne poznanie kraju. Celem uprawiania sportu kwalifikowanego jest dążenie do osiągnięcia maksymalnych wyników we współzawodnictwie dla wykazania przewagi nad innymi w zakresie siły, szybkości, zręczności, techniki posługiwania się sprzętem sportowym itp.

Sport kwalifikowany to widowisko publiczne, prowadzone według ścisłych przepisów i reguł, z wykorzystaniem sprzętu (nart, łodzi, rowerów, kajaków). Analiza porównawcza wskazuje na całkowitą rozbieżność turystyki kwalifikowanej i sportu kwalifikowanego. Wspólnych elementów należy szukać jedynie w sporcie masowym, rekreacyjnym. Sport masowy (rekreacyjny) polega na systematycznym uprawianiu ćwiczeń fizycznych według określonych reguł, z elementami współzawodnictwa.

Wyróżnia się tendencją do osiągania coraz lepszych wyników oraz polepszenia sprawności i wydolności fizycznej.

Wspólna jest więc troska uczestników sportu masowego i turystów kwalifikowanych o zdrowie, sprawność i wydolność fizyczną. Turystykę kwalifikowaną różni od sportu rekreacyjnego poznawcze nastawienie turystów. W PTTK stworzono warunki dla samodzielnego rozwoju wielu dziedzin turystyki kwalifikowanej, dystansując je od sportu, współzawodnictwa sportowego, a proponując z zamian to, co stanowić powinno treść każdej formy turystyki – poznanie własnego kraju, jego zabytków, przyrody i współczesności, jednym słowem – krajoznawstwo.

Elementy konkurencji sportowych lub współzawodnictwa wpleciono w programy imprez turystyki kwalifikowanej podnosząc ich atrakcyjność, dając możliwość wyżycia się tym uczestnikom, których oprócz zamiłowań krajoznawczych pasjonuje również sportowa rywalizacja.

Turystyka kwalifikowana może być nośnikiem następujących walorów:

1. wzbogacania wiedzy o kraju (walor poznawczy),

2. zaspokajania potrzeb emocjonalnych (walor emocjonalny),

3. rozwijania umiejętności o charakterze technicznym i wiedzy o poruszaniu się w terenie (walor różnorodnych umiejętności),

4. zaspokajania potrzeb biologicznych minimum aktywności ruchowej (walor zdrowotny),

5. kształtowania pozytywnych cech charakteru (walor wychowawczy).

Czynniki warunkujące rozwój turystyki kwalifikowanej.

Poznanie czynników determinujących rozwój turystyki kwalifikowanej pozwoli na jej świadome i kierunkowe upowszechnienie. Wzrost zainteresowania turystyką kwalifikowaną wśród społeczeństwa jest w dużym stopniu uwarunkowany modą na aktywne formy wypoczynku. Współczesną cechą turystyki kwalifikowanej staje się samodzielność turysty, która jest odbiciem światowych trendów w turystyce.

Inną jej cechą jest ukształtowanie się typu turysty wszechstronnego uprawiającego kilka dyscyplin turystyki. Turystyka w liczbach i jej miejsce w całokształcie zagadnień ruchu turystycznego. Mimo niezaprzeczalnych walorów w skali całego ruchu turystycznego turystyka kwalifikowana zajmuje ilościowo niewiele miejsca, np. w porównaniu do ruchu wycieczkowego (2,2 – 2,5 mln. uczestników w turystyce kwalifikowanej, natomiast w ruchu wycieczkowym 20mln.) Wiele ludzi uprawia turystykę kwalifikowaną w ramach przynależności do PTTK lub innych organizacji.

Dane statystyczne ilustrują stały wzrost liczby turystów kwalifikowanych zrzeszonych w PTTK oraz nie zrzeszonych. Równoczesny jednak wzrost liczby uczestników różnych form ruchu turystycznego powoduje że liczba turystów kwalifikowanych stanowi jedynie 6-7% globalnej wielkości ruchu turystycznego w Polsce. Praktyka wykazuje że olbrzymią większość uprawiających turystykę kwalifikowaną stanowi młodzież.

W ogólnej strukturze ruchu turystycznego turystyce kwalifikowanej wyznaczono miejsce w „turystyce wycieczkowej” zwanej też wędrówkową, jest to jednak podział czysto teoretyczny gdyż nie odzwierciedla on faktycznego stanu rzeczy. Poszczególne dyscypliny turystyki kwalifikowanej można przecież uprawiać w różnych formach np. pobytowej jak i weekendowej. Również obozy i wczasy wędrowne, turystyka kempingowa, kolonie czy pobyty sanatoryjne są czystą formą turystyki kwalifikowanej.

Niewłaściwe umiejscowienie turystyki kwalifikowanej w ogólnym systemie ruchu turystycznego jest przyczyną niskiego oszacowania udziału tej formy wypoczynku w ogólnym ruchu turystycznym. Turystyka kwalifikowana umożliwia poznanie piękna kraju ojczystego, jego historii, kultury, osiągnięć społeczno-gospodarczych. Podczas wycieczek nadążają się dogodne warunki i sytuacje do doskonalenia umiejętności samodzielnego i zespołowego działania.

W trudnych chwilach przy napotkaniu na przeszkody, czy też ciężkich i nieszczęśliwych przypadkach turyści poznają role kolektywu oraz uświadamiają sobie znaczenie wzajemnej pomocy. Należy dążyć do wyrobienia wśród uczestników imprez turystycznych zasady współodpowiedzialności odznaczającej się troską i odpowiedzialnością za słabszego lub mniej doświadczonego towarzysza wycieczki.

Istotną rolę wychowawczą pełnią wycieczki zagraniczne. Służą one rozwijaniu idei przyjaźni i zrozumienia między narodami. Są one doskonałym czynnikiem integracji społecznej, niwelującym różnice środowiskowe i kulturowe. Powszechnym zwyczajem turystycznym jest pozdrawianie się na szlaku. Witają się mijający piesi, podnoszą nad głowę wiosło na znak powitania kajakarze, gestem świateł, klaksonem witają zmotoryzowani za granicą. Rozpowszechniony jest ceremoniał przyjmowania nowicjuszy do grona doświadczonych turystów.

Kultywowanie ceremoniału turystycznego przyczynia się do utrwalenia zainteresowań turystycznych. Wartości społeczno-wychowawcze powodują, że turystyka kwalifikowana uznana została za część składową społecznej polityki państwa i krzewiona jest w szkolnictwie, organizacjach młodzieżowych, związkach zawodowych, a przede wszystkim w ruchu turystycznym. Uprawiających turystykę kwalifikowaną określa się mianem prawdziwych turystów.

Krajoznawstwo w Turystyce Kwalifikowanej Turysta kwalifikowany powinien dążyć do opanowania umiejętności samodzielnego organizowania procesu zwiedzania. Podczas wędrówek należy wykorzystywać każdą sprzyjającą okazję do łączenia działalności turystycznej z krajoznawczą, uczyć zasad poznawania otoczenia, wskazywać na różnorodność form krajoznawczej działalności.

Kierownicy imprez turystyki kwalifikowanej powinni przeciwdziałać powierzchowności zainteresowań poznawczych i pogoni za płytką rozrywką. Dbać należy o to, aby uczestnicy wycieczek, zlotów, lub rajdów zwiedzając obiekty krajoznawcze umieli dostrzec rezultaty ludzkiej pracy, wiedzy, intelektu, wyobraźni i heroizmu, aby swój kontakt z tymi obiektami przeżywali jako „intymne spotkanie z historią”, jako drogę do odnajdywania sensu istnienia pokoleń dawnych i swego własnego.

Aby zrealizować chociaż w części wymienione zasady pracy krajoznawczej, każdy turysta powinien przygotować się należycie do wycieczki. Informacje o zwiedzanym terenie znaleźć można w przewodnikach, opisach monograficznych obiektów, miejscowości lub regionów oraz w podręcznikach. Źródłem wiedzy o odwiedzonym regionie jest również mapa turystyczna. Na zwiedzanie trzeba przeznaczyć od 2 do 4 godzin dziennie.

Zwiedzać należy raczej mniej, lecz dokładnie czas zwiedzania uzależniony być powinien od wieku uczestników, charakteru wędrówki, przygotowania krajoznawczego oraz pogody. Na wycieczkach krajoznawczych czas zwiedzania osiągnąć może 5 godzin dziennie. Ilość czasu przeznaczonego na działalność krajoznawczą nie powinna ograniczać czasu przeznaczonego na przyrządzanie i spożycie posiłków, zabawę, prace organizacyjne, przegląd sprzętu turystycznego i lokomocyjnego, odpoczynek i sen.

Wycieczka lub impreza turystyczna, dostarczająca uczestnikom przeżyć poznawczych, zachęca do podejmowania rozmów, dyskusji i gawęd już w trakcie jej trwania. Okazji do tego przysparzają także ogniska, spotkania. Działalność krajoznawcza turystów powinna być początkowo nastawiona na poznanie własnego regionu. W programie krajoznawczym wycieczki powinno znaleźć się miejsce na spotkanie z ludźmi różnych zawodów lub z uczestnikami ciekawych wydarzeń historycznych.

Zainteresowania krajoznawcze uczestników wycieczki są różnorodne. Jednych zaciekawia świat przyrody, inni interesują się budowlami zabytkowymi, dziełami sztuk lub folklorem. Turyści interesują się poza tym najczęściej kulturą materialną odwiedzanego regionu, tradycją ludową, wydarzeniami historycznymi, które miały miejsce w tym regionie w przeszłości. Uczestników wycieczki należy zaznajomić nie tylko z przeszłością, ale i z wydarzeniami dnia codziennego, pokazywać im przykłady współczesnej pracy i działalności człowieka.

Działalność krajoznawczą turysty uzupełniać powinien udział w prelekcjach oraz zwiedzanie wystaw i muzeów. Ulubioną formą działalności krajoznawczej młodzieży są wszelkiego rodzaju konkursy i olimpiady wiedzy krajoznawczej. Uatrakcyjniają one proces zbierania informacji o odwiedzanej miejscowości lub regionie, przyczyniają się do rozszerzenia i pogłębienia wiedzy, zachęcają do prac samokształceniowych, twórczych dociekań i poszukiwań.

Zdrowotne znaczenie Turystyki Kwalifikowanej Rozwój cywilizacji łączy się z procesem ciągłego odchodzenia od natury. Człowiek stworzył mikrośrodowisko, które poprawiają jeden element mikroklimatu np. temperaturę, wprowadzają wiele niekorzystnych parametrów, eliminując jednocześnie cały zespół czynników pozytywnych, które występują w naturalnym środowisku lasów, gór, jezior.

Środowisko naturalne powinno więc być częściej wykorzystywane jako ważny czynnik racjonalizacji metod odnowy sił ludzi prowadzących miejski, osiadły tryb życia. Zdrowotne znaczenie polega na wyrwaniu człowieka z niezdrowego środowiska miast i wprowadzeniu w taki teren gdzie działalność gospodarcza nie doprowadziła jeszcze do wystąpienia czynników szkodliwych, godzących w zdrowie ludzkie.

Wysiłek fizyczny wykonywany przez turystę w czasie wędrówek przyczynia się do poprawy jego zdrowia, to także hartuje organizm. Marsz, jazda na rowerze, wędrówki narciarskie – wszystko to wpływa bardzo korzystnie na funkcjonowanie układu krążenia, chronić przed miażdżycą i zawałem. Aby jednak turystyka mogła stać się naturalną formą aktywnego wypoczynku powinno się uwzględnić właściwe proporcje wysiłku fizycznego i odpoczynku.

Czynić to trzeba nie tylko w trosce o zracjonalizowanie wysiłku fizycznego, ale również w celu zapewnienia uczestnikom jak najdłuższego kontaktu ze środowiskiem naturalnym. Tempo pokonywania trasy powinno być umiarkowane, a jeśli warunki atmosferyczne pozwolą należy nocować pod namiotem.

Źródło: Tadeusz Łobożewicz, Grzegorz Bieńczyk „Podstawy turystyki” Wyższa Szkoła Ekonomiczna Warszawa