Ochrona środowiska naturalnego
Polska wchodząc do Unii Europejskiej przyjęła dorobek prawny UE w dziedzinie ochrony środowiska. Konieczność spełniania norm w tej dziedzinie to obowiązek każdej firmy prowadzącej działalność w Polsce.
Szczególnie istotne znaczenie ma on dla firm działających w branżach, w których produkcja związana jest z dużym zanieczyszczeniem środowiska – m.in. energetyki, przemysłu chemicznego, niektórych działów przemysłu przetwórczego. Z perspektywy tych firm bardzo istotne są dwie sprawy:
– po pierwsze obowiązująca w UE zasada „zanieczyszczający płaci”. Firmy, które odprowadzają do środowiska zanieczyszczenia (zarówno w formie gazowej, ścieków czy odpadów stałych muszą ponosić z tego tytułu opłaty na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska,
– po drugie obowiązująca w UE doktryna (zawarta m.in. w dyrektywie 96/61/EWG) dotycząca tzw. zintegrowanego podejścia, która powoduje, że przy dopuszczeniu do wykorzystywania przez firmy wszelkiego rodzaju instalacji mogących szkodzić środowisku kwestią decydująca jest to, czy stosowane są w ich wypadku tzw. najlepsze dostępne praktyki (best available practices).
Kolejną kwestią – istotną dla całego przemysłu przetwórczego, bo oznaczającą wymierne koszty, jest rosnąca odpowiedzialność producentów za produkt, obejmująca również to, co z produktem dzieje się po jego wyeksploatowaniu. Znajduje ona swój wyraz w przepisach promujących wykorzystywanie (w różnym zakresie) odpadów wtórnych (recycling). Przepisy uchwalane ostatnio w UE zmierzają w kierunku stawiania producentom (np. samochodów, sprzętu AGD) wymagań, by uwzględniali oni już na etapie wytwarzania dalsze losy produktu, a więc by po wyeksploatowaniu wyrzucone na śmietnik produkty były jak najmniej szkodliwe dla środowiska. To ważna tendencja, z której trzeba sobie zdawać sprawę już dzisiaj, mimo że nie przekłada się ona jeszcze w pełni na obowiązujące w Polsce prawo.
Wyzwaniem, które stoi jeszcze przed Polską (podobnie jak przed rządami wielu innych krajów) jest spełnienie wymagań określonych w protokole z Kioto, a więc ograniczenie emisji gazów cieplarnianych. Polska, wg strategii przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 04.11.2003 roku, zakłada w latach 1988-2020 redukcję emisji na poziomie 40%. Ten cel jest realny (szczególnie biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia – w latach 1988-2003 emisja gazów cieplarnianych już spadła o ponad 32%). Jednocześnie dalsze jej ograniczenie wymagać będzie skoordynowania polityki klimatycznej z gospodarczą. Można się więc spodziewać m.in. promowania rozwiązań energooszczędnych oraz tworzenia zachęt do rozwoju energetyki odnawialnej.
Źródło: business.gov.pl
